De rol van dieren in ons leven
Ik wijd speciaal een blog aan dieren voor vandaag. Er is niet echt vandaag een bijzondere reden voor, dan zou ik eerlijk dienen te schrijven dat ik elke dag wel een goeie reden heb om elke dag een blog te wijden aan onze trouwe dieren.
Al verbind ik me liever niet met het zien van schrijnende artikelen rond dierenmishandeling, en hoe rekbaar het begrip in onze maatschappij ook is, ik wil hier evenmin mijn ogen voor sluiten.
Is het jullie ook al opgevallen dat dieren steeds duidelijker en meer een grote rol spelen in ons leven, in ons gezin? Niet alleen om het gevoel van eenzaamheid te compenseren, doch de positie van dieren een belangrijke verschuiving kent?
Sonia Bos,een reeds overleden doch heel gekende vrouwelijke mystica en schrijfsters van heel interessante cahiers, geschriften, boeken, omschreef reeds in de 80 ' jaren in een aantal geschriften heel duidelijk de rol van dieren als waardevolle en belangrijke hart-openers.
In consulten waar het over dieren gaat, verwijs ik altijd wel graag naar haar cahiers...om mensen te helpen bewuster om te gaan met dieren. Ik durf eigenlijk de stelling in te nemen dat wij, mensen, dieren echt nodig hebben om ons hart opnieuw helemaal open te stellen. Dieren zijn een bijzonder grote transformatie-kanaal in deze weg naar hars-verbinding.
Het bewustzijn van dieren neemt een enorme groei aan. Vergelijk het menselijk bewustzijn niet met het bewustzijn van dieren, dat is niet de bedoeling. Net zoals we weten dat dieren een ziel hebben, net zoals dieren ook emoties hebben, net zoals dieren ook kunnen communiceren met elkaar en met ons.
De enige voorwaarde is : echt, oprecht interesse voelen in een dier...omdat een dier heel goed voelt wat echt is en onecht. Dieren doen niet ' alsof '...dieren vertonen geen ' fake- gedrag ', dieren hebben geen verborgen agenda, dieren zijn heel intuïtief, weten en voelen méér dan we voor mogelijk kunnen houden.
Dat dieren als gezelschap in huis worden gehaald, is uiteraard ook wel een gegeven...zolang het dier ook ervaart en voelt dat er oprechte interesse is, hoeft dit geen probleem te zijn, behalve als het dier aangesproken wordt als een mens, of menselijke eigenschappen worden toegedicht, zodat een dier zijn positie niet meer kent, dan kan het wel eens een kant uitgaan, dat niet wenselijk is en tot gedragsproblemen kan leiden.
Hoe komt het en hoe kan het dat er toch nog mensen zijn die een dier mis-be- handelen...de schrijnendste vorm is fysiek geweld, slagen en verwondingen toedienen? Dit is een bewuste (mis)daad ten aanzien van het dier. Hoe bestaat het dat mensen niet verder denken aan de gevolgen van het mis-be-handelen van een dier? Het opduiken van filmpjes waarin een kind met nog een pamper aan zijn poep vb op het hoofd van een labrador klopt, met de voeten schopt, aan de oren trekt...terwijl het geen geest is die dit filmpje opneemt? Welke signalen geven diegenen die dit filmpje opnemen en nog eens openbaar plaatsen aan een nog zo jong kind? En aan onze samenleving?
Je kan denken dat het een onecht filmpje is of getrukeerd...sommige dingen kunnen inderdaad uit de context worden getrokken, maar elk filmpje dat opduikt en toch duidelijk en helder mishandeling is, is wel de realiteit.
Ik haal hier nu één voorbeeld aan...maar het lijkt wel alsof de mensheid doorslaat, het lijkt wel, schrijf ik, het verschil is dat alles in de openbaarheid komt nu, het fenomeen is er misschien wel altijd al geweest, niettemin een reden, vind ik persoonlijk, om met een juiste houding en een gepaste manier, een dikke halt toe te roepen aan het verder mishandelen van dieren...tot de dood toe. Mis-be-handelen in de vorm van fysieke agressie is slechts één mogelijke vorm....de manier om het dier aan te spreken, gezonde voeding geven, een dier niet gebruiken voor wedstrijden als een dier hier vaak duidelijk aangeeft het niet te willen....Het is zeker geen verwijt naar verzorgers die hun dieren inzetten voor competitie-wedstrijden, maar gegarandeerd dat bij een goed gesprek met het dier, het dier soms wel eens vertelt, hier helemaal niets voor te voelen, pijn heeft en toch maar moet doorgaan. Ik herinner me hierbij een cliënt die enige tijd geleden langskwam met dit probleem. Bleek dat de hond een hernia had, pijnlijk uiteraard! en de hond zelfs vrij agressief uit de hoek was gekomen. Na een eerste gesprek met de verzorger en de hond ( die me vertelde zoveel pijn te hebben aan zijn rug--en waarop ik een fysieke scan deed van zijn rug en duidelijk de pijnplek kon voelen) is de hond gelukkig goed terechtgekomen bij een scranio therapeut ( voor dieren bestaat dit dus ook) en uiteindelijk geopereerd werd, waar nu de hond het rustig aan doet, en toch bevrijd is van de pijn.
Het tekenen van petities is een mooi initiatief, het niet strijden en vechten tegen, maar ijveren voor een samenleving waarin alle levens in vrede kunnen en mogen leven. Dieren hebben ons nodig, ze zijn ook afhankelijk van onze liefdevolle zorgen, ze leggen al hun vertrouwen in onze handen...en elke keer ik iets lees of zie, bloedt mijn hart, dat ik dit zelf niet onder woorden kan brengen hoe diep mijn gevoel gaat. Wreedheid met wreedheid beantwoorden werkt niet, lost het probleem niet op, al moet ik eerlijk bekennen dat ik behoorlijk alle emoties, gedachten en gevoelens tegelijk voel, en ja, op die momenten komt bij velen de ' moordenaar ' naar boven. Gelukkig voeren we onze gedachten niet uit...en blijft het bij ventileren.
Als mensen me soms de vraag stellen of ze slecht zijn bij het voelen wat ze ervaren, zeg ik prompt ' neen ', het is menselijk, we leven hier allen op éénzelfde planeet, we hoeven ons niet beter of anders of verhevener voor te doen, wat we voelen is hoe we ons voelen...het is wat we er zelf mee doen uiteindelijk. We zijn beschaafde mensen...tot het tegendeel bewezen is. We hebben geleerd uiteindelijk dat ' oog om oog, tand om tand ' niet bijdraagt tot de samenleving die we zo graag willen zien.
Er zijn zoveel mogelijkheden om de wereld van onze dieren echt van binnenuit te leren kennen, zoveel trainingen, cursussen worden gegeven om nog dieper de verbinding te kunnen maken.
Ik mag dus niet veralgemenen door te schrijven: " Worden we niet allen geraakt door de liefdevolle aanwezigheid van onze dieren "...dat is whisfull thinking, ik open mijn ogen en zie dat we nog een hele grote weg hebben te gaan om op de juiste manier iedereen te raken, aan te raken, die nog niet dat bewustzijn hebben ontwikkeld, een dier als een spiritueel levendig bezield wezen te zien. We hebben elkaar nodig op harts-niveau, als hart-opener, als harts-verbinder...als een bijzondere leermeester hier op aarde.
Ik kan hier nog veel meer aan toevoegen vanuit veelvuldige vakliteratuur, schrijfsels van o.m. Osho ....allerlei gevoelige thema's die op dit moment terug een hot thema zijn ( onverdoofd slachten)...
Bewuste kinderen die nu al aangeven geen vlees meer op hun bordje wensen...er zijn zoveel alternatieve mogelijkheden. Misschien een thema voor een volgende keer.
Ook wat mooie liefdevolle energie sturen richting dieren die op dit moment in angst leven, verwaarloosd worden, gedumpt werden...en helpen waar we kunnen, inzichten geven waar het nodig is, zodat mens en dier zich kunnen verbinden en voorkomen dat dieren afgemaakt worden omdat ze een halt toeroepen aan het gedrag van de verzorgers.
Laten wij die lichtpuntjes worden/ zijn voor iedereen die nog onderweg is.
© Engelenmedium Mieke
www.miekecoigne.com
Al verbind ik me liever niet met het zien van schrijnende artikelen rond dierenmishandeling, en hoe rekbaar het begrip in onze maatschappij ook is, ik wil hier evenmin mijn ogen voor sluiten.
Is het jullie ook al opgevallen dat dieren steeds duidelijker en meer een grote rol spelen in ons leven, in ons gezin? Niet alleen om het gevoel van eenzaamheid te compenseren, doch de positie van dieren een belangrijke verschuiving kent?
Sonia Bos,een reeds overleden doch heel gekende vrouwelijke mystica en schrijfsters van heel interessante cahiers, geschriften, boeken, omschreef reeds in de 80 ' jaren in een aantal geschriften heel duidelijk de rol van dieren als waardevolle en belangrijke hart-openers.
In consulten waar het over dieren gaat, verwijs ik altijd wel graag naar haar cahiers...om mensen te helpen bewuster om te gaan met dieren. Ik durf eigenlijk de stelling in te nemen dat wij, mensen, dieren echt nodig hebben om ons hart opnieuw helemaal open te stellen. Dieren zijn een bijzonder grote transformatie-kanaal in deze weg naar hars-verbinding.
Het bewustzijn van dieren neemt een enorme groei aan. Vergelijk het menselijk bewustzijn niet met het bewustzijn van dieren, dat is niet de bedoeling. Net zoals we weten dat dieren een ziel hebben, net zoals dieren ook emoties hebben, net zoals dieren ook kunnen communiceren met elkaar en met ons.
De enige voorwaarde is : echt, oprecht interesse voelen in een dier...omdat een dier heel goed voelt wat echt is en onecht. Dieren doen niet ' alsof '...dieren vertonen geen ' fake- gedrag ', dieren hebben geen verborgen agenda, dieren zijn heel intuïtief, weten en voelen méér dan we voor mogelijk kunnen houden.
Dat dieren als gezelschap in huis worden gehaald, is uiteraard ook wel een gegeven...zolang het dier ook ervaart en voelt dat er oprechte interesse is, hoeft dit geen probleem te zijn, behalve als het dier aangesproken wordt als een mens, of menselijke eigenschappen worden toegedicht, zodat een dier zijn positie niet meer kent, dan kan het wel eens een kant uitgaan, dat niet wenselijk is en tot gedragsproblemen kan leiden.
Hoe komt het en hoe kan het dat er toch nog mensen zijn die een dier mis-be- handelen...de schrijnendste vorm is fysiek geweld, slagen en verwondingen toedienen? Dit is een bewuste (mis)daad ten aanzien van het dier. Hoe bestaat het dat mensen niet verder denken aan de gevolgen van het mis-be-handelen van een dier? Het opduiken van filmpjes waarin een kind met nog een pamper aan zijn poep vb op het hoofd van een labrador klopt, met de voeten schopt, aan de oren trekt...terwijl het geen geest is die dit filmpje opneemt? Welke signalen geven diegenen die dit filmpje opnemen en nog eens openbaar plaatsen aan een nog zo jong kind? En aan onze samenleving?
Je kan denken dat het een onecht filmpje is of getrukeerd...sommige dingen kunnen inderdaad uit de context worden getrokken, maar elk filmpje dat opduikt en toch duidelijk en helder mishandeling is, is wel de realiteit.
Ik haal hier nu één voorbeeld aan...maar het lijkt wel alsof de mensheid doorslaat, het lijkt wel, schrijf ik, het verschil is dat alles in de openbaarheid komt nu, het fenomeen is er misschien wel altijd al geweest, niettemin een reden, vind ik persoonlijk, om met een juiste houding en een gepaste manier, een dikke halt toe te roepen aan het verder mishandelen van dieren...tot de dood toe. Mis-be-handelen in de vorm van fysieke agressie is slechts één mogelijke vorm....de manier om het dier aan te spreken, gezonde voeding geven, een dier niet gebruiken voor wedstrijden als een dier hier vaak duidelijk aangeeft het niet te willen....Het is zeker geen verwijt naar verzorgers die hun dieren inzetten voor competitie-wedstrijden, maar gegarandeerd dat bij een goed gesprek met het dier, het dier soms wel eens vertelt, hier helemaal niets voor te voelen, pijn heeft en toch maar moet doorgaan. Ik herinner me hierbij een cliënt die enige tijd geleden langskwam met dit probleem. Bleek dat de hond een hernia had, pijnlijk uiteraard! en de hond zelfs vrij agressief uit de hoek was gekomen. Na een eerste gesprek met de verzorger en de hond ( die me vertelde zoveel pijn te hebben aan zijn rug--en waarop ik een fysieke scan deed van zijn rug en duidelijk de pijnplek kon voelen) is de hond gelukkig goed terechtgekomen bij een scranio therapeut ( voor dieren bestaat dit dus ook) en uiteindelijk geopereerd werd, waar nu de hond het rustig aan doet, en toch bevrijd is van de pijn.
Het tekenen van petities is een mooi initiatief, het niet strijden en vechten tegen, maar ijveren voor een samenleving waarin alle levens in vrede kunnen en mogen leven. Dieren hebben ons nodig, ze zijn ook afhankelijk van onze liefdevolle zorgen, ze leggen al hun vertrouwen in onze handen...en elke keer ik iets lees of zie, bloedt mijn hart, dat ik dit zelf niet onder woorden kan brengen hoe diep mijn gevoel gaat. Wreedheid met wreedheid beantwoorden werkt niet, lost het probleem niet op, al moet ik eerlijk bekennen dat ik behoorlijk alle emoties, gedachten en gevoelens tegelijk voel, en ja, op die momenten komt bij velen de ' moordenaar ' naar boven. Gelukkig voeren we onze gedachten niet uit...en blijft het bij ventileren.
Als mensen me soms de vraag stellen of ze slecht zijn bij het voelen wat ze ervaren, zeg ik prompt ' neen ', het is menselijk, we leven hier allen op éénzelfde planeet, we hoeven ons niet beter of anders of verhevener voor te doen, wat we voelen is hoe we ons voelen...het is wat we er zelf mee doen uiteindelijk. We zijn beschaafde mensen...tot het tegendeel bewezen is. We hebben geleerd uiteindelijk dat ' oog om oog, tand om tand ' niet bijdraagt tot de samenleving die we zo graag willen zien.
Er zijn zoveel mogelijkheden om de wereld van onze dieren echt van binnenuit te leren kennen, zoveel trainingen, cursussen worden gegeven om nog dieper de verbinding te kunnen maken.
Ik mag dus niet veralgemenen door te schrijven: " Worden we niet allen geraakt door de liefdevolle aanwezigheid van onze dieren "...dat is whisfull thinking, ik open mijn ogen en zie dat we nog een hele grote weg hebben te gaan om op de juiste manier iedereen te raken, aan te raken, die nog niet dat bewustzijn hebben ontwikkeld, een dier als een spiritueel levendig bezield wezen te zien. We hebben elkaar nodig op harts-niveau, als hart-opener, als harts-verbinder...als een bijzondere leermeester hier op aarde.
Ik kan hier nog veel meer aan toevoegen vanuit veelvuldige vakliteratuur, schrijfsels van o.m. Osho ....allerlei gevoelige thema's die op dit moment terug een hot thema zijn ( onverdoofd slachten)...
Bewuste kinderen die nu al aangeven geen vlees meer op hun bordje wensen...er zijn zoveel alternatieve mogelijkheden. Misschien een thema voor een volgende keer.
Ook wat mooie liefdevolle energie sturen richting dieren die op dit moment in angst leven, verwaarloosd worden, gedumpt werden...en helpen waar we kunnen, inzichten geven waar het nodig is, zodat mens en dier zich kunnen verbinden en voorkomen dat dieren afgemaakt worden omdat ze een halt toeroepen aan het gedrag van de verzorgers.
Laten wij die lichtpuntjes worden/ zijn voor iedereen die nog onderweg is.
© Engelenmedium Mieke
www.miekecoigne.com
