Een beetje onthaasten?
Wat voor redenen zijn er voor onze dagelijkse haast?
Ook al weten en ervaren we hoe onprettig gejaagheid of opgejaagd worden voelt.
Voor de komst van alle communcatiemiddelen werd ons voorgehouden dat we meer vrije tijd ging overhouden, meer tijd voor onze hobby's zouden hebben, meer tijd zouden kunnen investeren in onze relatie...en wat blijkt?
We houden eigenlijk nog minder of zelfs helemaal geen tijd meer over voor onze hobby's, vrienden, familie;..door de steeds toenemende druk en ook de drang naar alsmaar méér willen.
Is het méér willen dan zoveel beter? Even ademhalen.
Laat staan wijzelf die onszelf dan nog eens zelf de muren laten oplopen door die drang om door te gaan, alsmaar zoekend naar nieuwe prikkels, nieuwe challenges...het is een hippe-- dé challenges.
De challenge om binnen de week je leven helemaal op de rails gezet te hebben...blijven ademen lieve lezers, blijven ademen....ik geef maar één voorbeeld.
Ik vind dat het leven één grote uitdaging is, one big challenge...het leven is best heel avontuurlijk, met de nodige uitdagingen, en allen kunnen we best navigeren op ons innerlijke weten, als iets goed voelt of minder prettig tot helemaal niet fijn.
En toch...we laten het zelf ook wel toe ons te laten op te jagen, ondanks de zovele trainingen in ''onthaasten ' die dan worden gegeven. Het blijf vaak bij aha- ervaring en bij weten, bij kennis...of in het minst positieve geval ' ja, maarrrrrrr '.
Ik heb de laatste dagen heel wat last om rustig te ademen, ha, mindfulnesstherapeute...ze heeft last van rustig ademen. Tuurlijk, ik voel de laatste twee weken zoveel druk, laat me eerlijk zeggen, dat ik het dan ook wel toelaat dat de buitenkant me hier een lesje laat in leren, om mijn grenzen te bewaken en een ferme halt toe te roepen.
Ik die heel zelden mijn stem verhef, schrok wezenloos van mezelf...de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen, de spanning loslaten doe je niet in je hoofd, maar wel via je fysieke zintuigen, je lichaam en nergens anders, tenzij je alles opkropt en dan toch eens die bom ontploft.
Ik heb het niet zo op al die labeltjes van hooggevoeligheid want ik weet nu ondertussen al zoveel jaren dat ik dit altijd ben geweest...het is van hooggevoeligheid naar hoogbewustzijn groeien, bewust omgaan met jezelf. Wat laat ik zelf toe, en waar stel ik gezonde grenzen, emotioneel, fysiek, spiritueel, materieel....
Blijkbaar was ik al even in over-drive...ondergedompeld door mijn passie om cursussen te ontwikkelen, aan de lijn te werken, tussendoor cliënten zien en tegelijk toch wat teveel input van de buitenwacht naar binnen laten komen. Gelukkig heb ik mijn do-terra oliën en brachten mijn ademhaling terug in rust...ondanks dat ik me grondde, mijn ademhaling naar mijn buik bracht...tegelijk toch paniek voelen, net niet hyperventileren...en toch vertrouwen houden, beseffend dat ik al iets te lang over mijn grenzen aan het gaan ben. Dus tijd om de druk van de ketel te halen, enkel datgene te doen waar ik me op een rustige manier mee kan verbinden, tijd nemen om elke dag te mediteren, alles wat ik geleerd heb ook zelf toe te passen, niets te moeten dan wel zelf gezonde keuzes te maken en dat kan dan best egoïstisch lijken of asociaal. Wie anders dan ikzelf, jijzelf dan een gezonde pas op de plaats te nemen...niemand anders dan ikzelf, jijzelf.
Want ik heb ondertussen wel ervaren dat mensen om ons heen blijven vragen, blijven verwachten, zonder zichzelf de vraag te stellen of het wel past, of je wel tijd hebt.
Dat er een duidelijke grensvervaging gegroeid is, vanuit het prediken van Universele Liefde, schept nog meer verwarring, want in Universele Liefde zijn geen grenzen.
In mijn gevoel en beleving worden verschillende dingen verward en door elkaar gehaald en om van Universele Liefde te kunnen spreken zal het nog een lange weg zijn.
We zijn er bijlange nog niet en nog verre van...vind ik.
De vraag die we ons allen kunnen stellen en zeker voor de heel gevoeligen onder ons, is waartoe ons jachtig leven en handelen leidt, waarom leven we niet wat langzamer, ontspannen?
Een van de redenen is misschien wel het veranderende levensritme- tempo dat om ons heen heerst.
Voelen we ons nu een slachtoffer van deze verandering of dragen we hier zelf ook een steentje in bij om maar voortdurend gas te geven?
Ik heb dit ook bij mezelf onderzocht...wat is dat nu toch...zit daar nu één of andere angst onder?
Angst voor de leegte? Als je iets doet, hoe eenvoudig het ook mag zijn, is het misschien een ontsnapping aan een gevoel van leegte, verveling, zinloosheid.
Stilte en niet-doen beangstigen de meeste mensen. Het stil zijn...? TV draait van ' s morgens al bij de ontbijttafel, de krant wordt gelezen en ondertussen wordt die boterham naar binnen gepropt, vlug nog als het even meezit een kusje, de auto in en snel een lekker muziekje laten draaien, liefst hard...en maar gas geven.
Nu, dat is het dus niet...ik ben bijzonder op de stilte gesteld, dat soms mijn partner de vraag stelt of ik dat niet saai of eng vind. Neen, helemaal niet. Ik kan me niet anders voorstellen dan de stilte ' s morgens, heerlijk genieten van die stilte in huis, enkel de geluiden van de vogels laten me glimlachen, onze poes die van buiten naar binnen komt en me miauwend laat verstaan dat hij wel honger heeft na zijn nachtelijke uitstap. Eigenlijk heb ik nooit van drukte gehouden.
Ik vind het geenszins saai al hou ik zeker van mooie muziek, klassiek of alternatief...muziek was trouwens mijn eerste passie, mijn eerste werk als muziekdocente.
We kunnen nog zo hard weglopen in de drukte, in het lawaai, Hoe sneller we ont-dekken dat zich achter die vermeende leegte een reusachtige vol-heid verbergt is fantastisch.
De reis naar onze eigen bron voert van de oppervlakkigheid naar diepte.
Het gaat erom eerst de smaak te pakken te krijgen om er wel degelijk plezier aan te beleven.
Is het dan ongeduld? Natuurlijk is ongeduld ook een kwestie van ' temperament '. Hm...dit is wel iets wat ik bij mezelf herken. Ik heb het grootste geduld met mijn kinderen, mijn leerlingen, cursisten, met mensen, maar met mezelf...o jee...Dat ik vaak teruggekoppeld krijg om wat meer geduld te hebben is wel een spiegel, al hoor ik dit natuurlijk niet zo graag, want zelf vind ik dat overdreven en dan nog...hoelang geduld moet ik dan wel hebben ( laat ik dan wel protesterend klinken). Het is niet dat het niet snel genoeg gaat, maar het mag wel opschieten. Als iets te lang duurt, dreig ik mijn interesse te verliezen...een cursus in al klaar zit in mijn hoofd, wil ik klaar en af hebben....en voor ik het goed en wel weet zit ik er helemaal in verdiept en dreig ik dan wel eens te overdrijven.
Tegenstrijdig is het wel dat nét die kwaliteiten in organisaties gezien worden als een teken van leiderschapskwaliteiten, doelgericht, gepassioneerd...dat zijn dan dé harde werkers die vaker afstevenen op een burn-out als er geen balans is tussen draagkracht en draaglast.
Herkenbaar....? als ongeduld onze ziekte is, is verlangzamen het geneesmiddel.
Dat is dus duidelijk een werkpunt....
De angst om iets te missen? Altijd en overal bij willen zijn, ook dat is een mogelijkheid het levensritme op te schroeven. Wie gelooft dat hij iets mist als hij niet bij elke voordracht, elk feest, elke challenge, elke party aanwezig is, gelooft eigenlijk dat hij het geluk alleen maar in de buitenwereld kan vinden.
Wie echter niets wil missen, mist daarbij maar al te gemakkelijk dat wat hij in geen geval zou moeten missen, namelijk ....zichzelf.
De behoefte om belangrijk te willen zijn...wie heeft dat nu niet? Gezien willen worden, gehoord willen worden, erkenning krijgen...hierover heb ik eerder een blogje rond geschreven.
De behoefte los laten om belangrijk te willen zijn, kost wat kost, vraagt nogal moed.
Wie belangrijk is, is voortdurend nodig en ervaart continu bevestiging. Niet voor niets geld een overvolle agenda daarom als teken van de eigen waarde.
Vaak lijkt het wel alsof we helemaal niet méér tijd maar eerder minder tijd willen hebben.
Dit kan verklaren waarom we zelfs nog eens afspraken inlassen wanneer de tijd dat eigenlijk niet meer toelaat.
Eens helemaal onbelangrijk en ' nutteloos ' zijn en je toch lekker voelen, dat lukt uitsluiend iemand die zijn zelfbewustzijn niet uit prestaties en externe bevestiging haalt, maar fundamenteel uit zijn pure bestaan.
Soms berooft het noodlot ons van onze belangrijkheid vb bij het verlies van een job, of de kinderen gaan uit huis, of we gaan met pensioen.
Soms geven we ook zelf een stuk van onze belangrijkheid op, vb door opdrachten, taken los te laten, een relatie stoppen,
In elk geval kunnen we zulke kansen altijd gebruiken om ons meer op onszelf te bezinnen , meer ontspannen en een hartinfarct voorkomen.
Wisten jullie dat hart- en vaatziekten de meest voorkomende doodsoorzaken zijn?
Dat tijdsdruk ( of jezelf die druk opleggen) leidt tot slaapstoornissen?
Dat je vatbaarder wordt voor infecties?
Dat je bloeddruk gevaarlijk stijgt?
Dat je het risico hebt om het slachtoffer te worden van een hartinfarct of een herseninfarct?
Allemaal externe factoren die stress veroorzaken, maar waar we zelf in meedraaien?
Dat we in plaats van opbouwen...onszelf letterlijk ' afbreken '.
Dus, ja lieve lezers, mijn zelfopgelegde druk om vanuit mijn begeestering en passie door te gaan, herbekijk ik heel kritisch bij mezelf.
Ont-haasten, daar maak ik tijd voor, jij ook?
Liefs
© Medium Mieke
www.miekecoigne.com
