Kom je uit je ivoren toren ...?
We voelen ons door de buitenwereld tot in onze ziel gekwetst en om te overleven trekken we ons terug. Kijk even terug op de tijd dat je nog helemaal open stond, onschuldig, met een open hart, ontvankelijk en kijk nu even en voel wat er ondertussen is gebeurd.
Je wilt zo graag...en toch, het vertrouwen is veranderd in wantrouwen, het geloof is veranderd in on-geloof, hoop is wanhoop geworden. Je loop van de ene hulpverlener naar de andere, er worden je betere tijden beloofd...doch, elke keer is er de confrontatie met je wantrouwen, ongeloof en wanhoop, omdat niemand je kan ' redden ', dan wel de weg met jou kan bewandelen van een diepe transformatie en healing en hercreatie van je leven.
Je wilt zo graag...en toch, het vertrouwen is veranderd in wantrouwen, het geloof is veranderd in on-geloof, hoop is wanhoop geworden. Je loop van de ene hulpverlener naar de andere, er worden je betere tijden beloofd...doch, elke keer is er de confrontatie met je wantrouwen, ongeloof en wanhoop, omdat niemand je kan ' redden ', dan wel de weg met jou kan bewandelen van een diepe transformatie en healing en hercreatie van je leven.
Voor velen is dit op dit moment een heel herkenbare situatie. We krijgen medelijden met ons onbegrepen ik en laten onszelf vertederen en troosten.
We sluiten de buitenwereld uit en vanuit een 'ivoren toren ' kijken we neer op de wereld.
We voelen ons te goed om mee te spelen et het spel dat we 'oneerlijk' vinden.
We dromen er misschien zelfs stiekem van stilletjes ' dood ' te gaan en ons op die manier te wreken op al die onverschillige mensen die ons wilden zien zoals we zijn/ waren?
Dan zullen ze wel eens beseffen ( misschien wel, misschien niet) maar dan zal het grandioos te laat zijn. Op die manier hopen we een blijvend schuldgevoel achter te laten bij iedereen die ons had ' moeten' liefhebben.
Ook weer voor veel mensen die ik begeleid heel herkenbaar. De zoete stille ( soms ) wraakgedachten, die opvallend vaker worden uitgevoerd.
Ondertussen zitten wij wel helemaal geïsoleerd in onze ' ivoren toren '.
En indien iemand ons al eens wil bereiken, aan de deur aanklopt, dan zijn we ' niet thuis ' en doen de deur niet open. Deze verdergaande vereenzaming leidt verder naar zelfmedelijden en een bevestiging dat niemand van ons houdt. De burcht wordt ' on-inneembaar'.
We vergeten één ding nl we hebben zelf de sleutel van deze gevangenis die we uit zelfbescherming hebben gebouwd.
Het is ook onze vrije keuze om terug af te dalen naar de bewoonde wereld, naar de mensen, of in onze troosteloze en uitzichtloze gevangenis te blijven zitten en weg te kwijnen.
We zullen onze trots, onze pretentie, ons groot gelijk en onze wraakgevoelens opzij moeten schuiven voor we die deur terug kunnen openen.
We zullen zelf uit onze versterkte ' burcht ' moeten komen. En niemand kan ons hierbij helpen.
Zelfs de uitnodiging van mensen die ons graag willen ontmoeten wordt in de geïsoleerde toren niet toegelaten.
Alleen als wij van deze helse hoogte naar beneden afdalen, zullen we andere mensen ontmoeten en echt kunnen toelaten in ons hart.
Deze ontmoeting zal een heel oud verlangen naar onszelf weer opwekken. En vanuit dit diepe verlangen zullen we graag het spel van het leven on-voor-waardelijk meespelen.
Ben jij er klaar voor of kies je ervoor veilig in je ivoren toren te blijven zitten?
Ben jij bereid om het risico te nemen heel fijne liefdevolle mensen in je leven te mogen ontmoeten?
Ben jij bereid het harnas van je hart weg te halen en de sleutel die je zolang hebt bijgehouden, te gebruiken als enige weg naar be-vrij-ding.
Aloha Namasté, So much love.
Engelenmedium Mieke
