Ontwaken
In tijden van chaos, paniek en angst hopen we dat alles goed komt. Dat alles als 'vanouds' zal zijn.
Mijn eerste spontane reactie is dan 'liefst niet als vanouds, want vanouds was duidelijk niet zo goed'.
Dan wordt het even heel stil in een consult en neem ik waar dat mijn krachtige en toch eenvoudige antwoord wél degelijk wordt ontvangen en tot invoelend nadenken wordt gestemd.
We kunnen wel mijmeren en verdwalen in de tijd 'toen het toch allemaal beter was'. Was het zoveel beter? Wat was er dan zoveel beter?
Het was 'anders'. Beter, houdt in dat het nu 'slechter' gaat, of niet?
De tijd van toen was toen en velen klampen zich nog vast aan 'toen' en weigeren misschien om op te groeien? Om welke reden dan ook.
Eerlijk? Ik zou echt niet meer naar de tijd van toen willen terugkeren. Het is pure nostalgie, waarin velen zich verliezen in de nostalgie en zichzelf er nog meer in blijven verliezen.
Om maar niet op te groeien, volwassen te worden. Aan de moederborst blijven hangen, terugkeren naar een herinnering vanuit een oceanische fase in de moederschoot.
'Toen was alles één, veilig, je hoefde niets te doen, alles werd voor je gedaan, je kon heerlijk achterleunen en wegdromen'.
Dromend over het Licht en de Waarheid, keer je terug naar toen, alles wat Liefde en Licht.
Je wilt misschien niet zien dat er niet enkel Licht is maar ook Duisternis. Je wilt misschien niet zien dat je niet enkel een man of vrouw bent, maar misschien wel een androgyn wezen, een multidimensioneel wezen, met een unieke prachtige zielsbestemming.
Van alles waarmee je je hebt geïdentificeerd, omdat iedereen is opgevoed in dit programma, klopt nog heel weinig. Is dit een drama of kun je dit nu gaan bekijken als een grote wake-up call, dat je niet dit of dat bent, maar zoveel grootser en zoveel meer?
Niet in vergelijking met anderen, want ook dat is totaal afleiding van jouw en ieders essentie.
Wat moet er voor jou goedkomen? Je hoeft je slechts te herinneren dat je op doortocht bent naar het ontdekken of herontdekken van wie jij werkelijk BENT.
Wat je doet in je dagelijkse leven, is wat ik mag hopen waar jij oprecht gelukkig mee bent. Maar dat is niet de essentie.
JIJ bent jouw essentie als jij bent die je bent. Dat is geen podium moeten pakken om gezien te worden, om de pijn van het verleden te herstellen. Dit werkt precies tegendraads.
De ironie is dat we het echt allemaal doen. We willen gezien, gehoord en herkend worden in die essentie. Krijgen we het niet, dan blijven we pijn her-creëren.
We kunnen dan wel de prachtigste dingen doen en naar buiten brengen, het blijft leeg en hol van binnen. Het blijft één schreeuw naar erkenning.
Het moment dat we kunnen leven vanuit onze ware zielskleur en zielsbestemming hebben we dit alles niet meer nodig. Het is dan een hartelijk ontvangen vanuit gedeelde vreugde, maar je gaat er niet meer aan ten onder als je niet krijgt. In essentie mag je alles aan jezelf geven en dienstbaarheid vooropstellen.
Ik stel eerder de vraag: 'Wat is mijn bijdrage in dit aardse leven'? dan ' Hoe belangrijk ben ik voor anderen'? Dit is en blijft sinds mijn kindertijd de enige weg naar het voltooien van mijn zielsmissie.
Wat is voor jou 'ontwaken' in verbinding met je prachtige unieke zielskleur en zielsbestemming?
En wat als je niet wordt gezien, heb jij de moed en de kracht om jouw zielspad verder te zetten?
Heb je daar 'vrede' me, dan ben jij wellicht een heel rijk mens.
www.miekecoigne.com
Mijn eerste spontane reactie is dan 'liefst niet als vanouds, want vanouds was duidelijk niet zo goed'.
Dan wordt het even heel stil in een consult en neem ik waar dat mijn krachtige en toch eenvoudige antwoord wél degelijk wordt ontvangen en tot invoelend nadenken wordt gestemd.
We kunnen wel mijmeren en verdwalen in de tijd 'toen het toch allemaal beter was'. Was het zoveel beter? Wat was er dan zoveel beter?
Het was 'anders'. Beter, houdt in dat het nu 'slechter' gaat, of niet?
De tijd van toen was toen en velen klampen zich nog vast aan 'toen' en weigeren misschien om op te groeien? Om welke reden dan ook.
Eerlijk? Ik zou echt niet meer naar de tijd van toen willen terugkeren. Het is pure nostalgie, waarin velen zich verliezen in de nostalgie en zichzelf er nog meer in blijven verliezen.
Om maar niet op te groeien, volwassen te worden. Aan de moederborst blijven hangen, terugkeren naar een herinnering vanuit een oceanische fase in de moederschoot.
'Toen was alles één, veilig, je hoefde niets te doen, alles werd voor je gedaan, je kon heerlijk achterleunen en wegdromen'.
Dromend over het Licht en de Waarheid, keer je terug naar toen, alles wat Liefde en Licht.
Je wilt misschien niet zien dat er niet enkel Licht is maar ook Duisternis. Je wilt misschien niet zien dat je niet enkel een man of vrouw bent, maar misschien wel een androgyn wezen, een multidimensioneel wezen, met een unieke prachtige zielsbestemming.
Van alles waarmee je je hebt geïdentificeerd, omdat iedereen is opgevoed in dit programma, klopt nog heel weinig. Is dit een drama of kun je dit nu gaan bekijken als een grote wake-up call, dat je niet dit of dat bent, maar zoveel grootser en zoveel meer?
Niet in vergelijking met anderen, want ook dat is totaal afleiding van jouw en ieders essentie.
Wat moet er voor jou goedkomen? Je hoeft je slechts te herinneren dat je op doortocht bent naar het ontdekken of herontdekken van wie jij werkelijk BENT.
Wat je doet in je dagelijkse leven, is wat ik mag hopen waar jij oprecht gelukkig mee bent. Maar dat is niet de essentie.
JIJ bent jouw essentie als jij bent die je bent. Dat is geen podium moeten pakken om gezien te worden, om de pijn van het verleden te herstellen. Dit werkt precies tegendraads.
De ironie is dat we het echt allemaal doen. We willen gezien, gehoord en herkend worden in die essentie. Krijgen we het niet, dan blijven we pijn her-creëren.
We kunnen dan wel de prachtigste dingen doen en naar buiten brengen, het blijft leeg en hol van binnen. Het blijft één schreeuw naar erkenning.
Het moment dat we kunnen leven vanuit onze ware zielskleur en zielsbestemming hebben we dit alles niet meer nodig. Het is dan een hartelijk ontvangen vanuit gedeelde vreugde, maar je gaat er niet meer aan ten onder als je niet krijgt. In essentie mag je alles aan jezelf geven en dienstbaarheid vooropstellen.
Ik stel eerder de vraag: 'Wat is mijn bijdrage in dit aardse leven'? dan ' Hoe belangrijk ben ik voor anderen'? Dit is en blijft sinds mijn kindertijd de enige weg naar het voltooien van mijn zielsmissie.
Wat is voor jou 'ontwaken' in verbinding met je prachtige unieke zielskleur en zielsbestemming?
En wat als je niet wordt gezien, heb jij de moed en de kracht om jouw zielspad verder te zetten?
Heb je daar 'vrede' me, dan ben jij wellicht een heel rijk mens.
www.miekecoigne.com
